Ζητείται ελπίς

Τελικά, ίσως ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, από αυτά που μας διαχωρίζουν από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου, είναι η ελπίδα και οι προσδοκίες.
Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να επιλέγει ποιες πλευρές μιας κατάστασης θα δει/θα αντιμετωπίσει έτσι ώστε πάντα να υπάρχει περιθώριο να σκέφτεται οτι μπορεί να αλλάξει η συγκεκριμένη κατάσταση, ώστε πάντα να ελπίζει στην αλλαγή.
Πολλές φορές αν και συνειδητά και με βάση τη λογική μας βλέπουμε οτι αυτό είναι ουτοπικό, εμείς συνεχίζουμε να έχουμε προσδοκίες από φίλους,συντρόφους,συνεργάτες, ενώ βαθιά μέσα μας πιστεύω οτι ξέρουμε οτι οι προσδοκίες αυτές είναι (φρούδες) ελπίδες.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν θεωρώ κακό το να ελπίζεις, αυτό που όμως με ενοχλεί στην ανθρώπινη φύση και κατ'επέκταση σ'εμένα, έναν καθ'όλα λογικό και συγκροτημένο άνθρωπο, είναι η δυσκολία μας να απαγκιστρωθούμε από ανεκπλήρωτες ελπίδες, ακόμα και όταν βλέπουμε οτι πλέον είναι μάταιο να πιστεύουμε σε αυτές.
Με ενοχλεί λοιπόν το να ελπίζω όταν αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την (ψυχρή;) λογική μου. Ακόμα είμαι στη φάση της ενόχλησης...Ελπίζω οτι κάποια στιγμή θα περάσω και στο στάδιο της διαχείρησης, θα έχω λιγότερες προσδοκίες και απαιτήσεις από τους ανθρώπους και δε θα περιμένω την ανατροπή, η οποία ξέρω πολύ καλά οτι δεν πρόκειται να συμβεί.
Πολύ απαισιόδοξο ποστ,το ξέρω...
Και σίγουρα πολλά πολλά επιχειρήματα για να υποστηρίξουν το άκρως αντίθετο...
Όλα είναι θέμα μουντ (sic!) και ερεθισμάτων υποθέτω...
ΝΣΚ