God is dead

(όχι, δε θα αναφερθώ στο Nietsche, καθώς προσπαθώ να μην εκφέρω άποψη σε θέματα που δε γνωρίζω -και δε θέλω σχόλια πάνω σε αυτό!)


Θα κάνω όμως μία αναφορά (ΔΙΟΡΘΩΣΗ: εδώ έγραφε αρχικά 'σύντομη αναφορά'.) στο θέμα της εκκλησίας & του παπαδαριού των +Αγίων Πατέρων+, με αφορμή 3 πρόσφατα posts του προκλητικού & εμπνευσμένου ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ (του οποίου το ονοματάκι... δεν αρέσει σε κάποιους +πατέρες+).

Τα πρώτα 2 αναφέρονται στη μαύρη πλευρά της εκκλησιαστικής ηγεσίας.

Αυτή που πρεσβεύει τη μισαλλοδοξία και το μανιχαϊσμό, και που καμία σχέση δεν έχει με τη διδασκαλία και της αρχές στις οποίες -θεωρητικά- στηρίζεται το οικοδόμημα του Χριστιανισμού. Σε αυτή την πλευρά είχα αναφερθεί -πάλι ακροθιγώς- σε παλιότερο post, με αφορμή την απόφαση το θέσφατο της Διαρκούς Ι. Συνόδου σχετικά με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.

Αυτή τη φορά τη σκυτάλη από τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο παίρνει ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος, και όχι μόνο κατακεραυνώνει από άμβωνος το blog του τους -κατ'αυτόν- αμαρτωλούς (όλο το κείμενο του +μακαριώτατου+ βρίσκεται εδώ), αλλά αναιρεί και την αλληλεπίδραση με το αναγνωστικό κοινό του εξαφανίζοντας τα σχόλια που του αντιτίθενται!

(Μεγάλη Παρένθεση: μόνο το 50% του blogging είναι αυτό που περνάει από το πληκτρολόγιο του blogger-συγγραφέα και αναρτάται στο δίκτυο. Το άλλο μισό είναι το feedback που αυτός δέχεται μέσα από τα σχόλια. Αν κάνεις moderation στα σχόλια -πέραν φυσικά των spam-, μόνο και μόνο επειδή σε αντιπολιτεύονται, ο χώρος σου παύει να λέγεται blog και περνά στην κατηγορία "Κατήχησις & Λειτουργική". Αν δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις την άλλη άποψη και να υπερασπιστείς τη θέση σου με επιχειρήματα και όχι με "θεϊκη παρέμβαση" δεν είσαι blogger αλλά κήρυκας και δη του χειρίστου είδους. Τέλος Παρενθέσεως)

Το 3ο κείμενο, πάλι από το blog του Δ.Μ.Ρ., είναι σαν πνοή από φθινοπωρινό βοριαδάκι μέσα στη δυσώδη λάβρα του Αυγούστου...

Ο π. Φιλόθεος Φάρος -του οποίο το εντυπωσιακό βιογραφικό στο τέλος του post δείχνει πως δε μπαλώνει κάλτσες, αλλά έχει εμπειρία στα θέματα που θίγει- ανήκει στην πεφωτισμένη Εκκλησία. Ένας άνθρωπος μορφωμένος, με επαφή με το ποίμνιό του, ένας σεμνός & ταπεινός (με την αυθεντική, μη-ξεφτιλισμένη έννοια του χαρακτηρισμού) παπάς ο οποίος δεν ορρωδεί προ των Φαρισαίων συν-ιεραρχών του και των κραυγαλεοτήτων τους.

Δεν μπορώ να αποδώσω αυτά που μεταδίδει το κείμενό του. Πηγαίνετε και διαβάστε το.

Ένα μπορώ να πω όμως με το χέρι στην καρδιά.

Το ότι δηλώνω σήμερα άθεος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε +ποιμένες+ σαν τον Άνθιμο και τον Αμβρόσιο. Σε αυτούς δηλαδή που αντί να μεταδώσουν την απλή, αγνή αγάπη πάνω στην οποία στηρίζεται ο πυρήνας του χριστιανισμού, μας δείχνουν ένα θεό δικής τους έμπνευσης, μνησίκακο και με παρωπίδες προς κάθε τι ξένο προς αυτούς τους ίδιους. Αν ήταν περισσότεροι ιεράρχες σαν τον π. Φιλόθεο Φάρο ή μάλλον αν δεν υπήρχαν οι χυδαίοι ρασοφόροι φωνακλάδες και οι σαπιοκοιλιές που μαγαρίζουν την εικόνα της εκκλησίας, τότε ίσως, λέω ίσως, τα πιστεύω μου σήμερα να ήταν κάπως διαφορετικά.

Σας φιλώ γλυκά, μέρες που είναι.

Καλό Πάσχα (για τους Χ.Ο.), αγαπάτε άπαντες (για τους ετερόδοξους & τους άθεους)