Juno

(έστω και με μία βδομάδα καθυστέρηση... Δεν είμαι δα και ο Δανίκας!)

The bun is in the oven.

Μία sui generis 16χρονη, η Juno, (Ellen Page) βαριέται μέχρι απελπισίας, και καταλήγει να κάνει έρωτα με τον καλύτερό της φίλο, έναν εξίσου ιδιόρρυθμο & σεξουαλικά άπειρο συμμαθητή της Paul Bleeker (Michael Cera). Το... μοιραίον επέρχεται και η Juno μένει έγκυος. (παρένθεση: μέχρι εδώ τα ήξερα και πριν πάω να δω την ταινία, και ήμουν βέβαιος πως το υπόλοιπο θα ήταν 1:30’ αμερικανικής προπαγάνδας κατά των προγαμιαίων σχέσεων & του casual sex. Πόσο έξω έπεσα...) Πρώτη της σκέψη η έκτρωση, αλλά μετά από ένα ελαφρό νευρικό κλονισμό που παθαίνει στην κλινική, την απορρίπτει ως ιδέα. Ελλείψει πλέον άλλων εναλλακτικών, αποφασίζει να δώσει το παιδί για υιοθεσία. Βρίσκει στις αγγελίες της εφημερίδας (είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι!!!) ένα –φαινομενικά χαρισματικό- ζευγάρι, τους γνωρίζει και αποφασίζει να προχωρήσει με το σχέδιο... Στην πορεία όμως κάποια πράγματα αλλάζουν, και η …Junebug αναθεωρεί αρκετά. (Το τέλος –προφανώς- δε σας το λέω, να πάτε να τη δείτε!)

Αρκετά με την σύνοψη. Πάμε στα υποκειμενικότερα?

Πάμε.

Δεν ήξερα, όταν έβλεπα την ταινία, ούτε το ποιός τη σκηνοθέτησε, ούτε τους πρότερους ρόλους της πρωταγωνίστριας, ούτε και ποιοί είχαν αναλάβει τη μουσική υπόκρουση της ταινίας. Οπότε μην περιμένετε να αρχίσω τα -cue Holywood voice- “From the director of ‘Thank you for smoking'…” κλπ. Την ταινία την προσέγγισα αρχικά ως μία σαχλούτσική ηθικοπλαστική κωμωδία.

Λάθος –εν μέρει. Η Juno είναι ομολογουμένως διασκεδαστικότατη, με ορισμένες στιγμές της να χτυπάνε πολύ εύστοχα την mainstream αμερικανική νοοτροπία. Πέρα όμως από το βασικό αυτό επίπεδο, και βαδίζοντας στα ίχνη του ‘Little miss Sunshine’, σκιαγραφεί εξαίρετα τους βασικούς χαρακτήρες, από τον ανώριμο Bleeker, (ευλαβικά αφοσιωμένος στο στίβο), μέχρι την ιδιαίτερη Juno, η οποία αναγκάζεται να ωριμάσει σε ελάχιστο χρόνο (“dealing with things waaay beyond my maturity level” λέει η ίδια χαρακτηριστικά) και από την νευρωσική Vanessa (θετή μαμά του αγέννητου, δυσκολεύεται να αποφασίσει μεταξύ χρώματος custard και cheesecake για το δωμάτιο του), μέχρι τον Mark (σύζυγος της ο οποίος παλεύει με τον καταπιεσμένο rockstar μέσα του), και το πως αλλάζουν από τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις. Οι ηθοποιοί είναι εξαίσιοι, με την Ellen Page να παίζει ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι και να τα δίνει όλα στις εκφράσεις της (παρένθεση: ΟΚ, ίσως και να είμαι βεβιασμένος, καθόσον άντρας και δεδομένου του ότι την βρίσκω ιδιαίτερα ελκυστική, σε αυτήν την κριτική μου. Πάντως η νεαρά σίγουρα δεν είναι η τυπική bimbo αμερικάνα ηθοποιός). Η σκηνοθεσία είναι εξίσου καλή, με έμφαση στα κοντινά πλάνα και με σποραδικά κωμικά «ιντερλούδια», τα οποία -με φοβερό timing- σπάνε τις εντάσεις. (Μπλα, μπλα, μπλα, πηγαίντε στο rottentomatoes.com για να διαβάσετε καλύτερη κριτική. Εγώ τη γνώμη μου γράφω εδώ. Χρμφ!)

Και περνάμε στο γλυκό... δηλαδή στο soundtrack (το κατεβάζετε απ’εδώ. Όσοι δεν ξέρουν πως λειτουργεί το rapidshare, RTFM!!! ρωτήστε με για οδηγίες.). Δεν πρόκειται να το περιγράψω, γιατί απλά δεν μπορώ να βρώ τα λόγια. Είπαμε, όπως δεν είμαι σινε-, δεν είμαι και μουσικόκριτικός. Αυτό που μπορώ να πω, είναι πως αποτελείται από 19 κομμάτια, γνωστών τε και indie αγνώστων καλλιτεχνών, τα οποία κυμαίνονται από το «ιδιαίτερό» (π.χ. το Vampire) μέχρι το «υπέροχο» (Anyone else but you, Expectations, I’m sticking with you) και άλλα τα οποία χρειάζονται 2-3 *προσεκτικές* ακροάσεις για να τα εκτιμήσεις και εν τέλει να τα λατρέψεις (Tree hugger, So nice so smart). Πάντως κανένα από τα κομμάτια δεν απογοητεύει, και όλα δένουν πολύ όμορφα με το concept της ταινίας.

Α, και κάτι ακόμα! Η σκηνή με την οποία κλείνει η ταινία είναι για μένα από τις πιο γλυκές & όμορφες που έχω δει. Ακόμα και αν δε θέλετε να δείτε την ταινία (ή πιο σωστά, ειδικά αν δε θέλετε να δείτε την ταινία) δείτε την παρακάτω. Κάθε φορά που ακούω το τραγούδι –και το έχω ακούσει αρκετά τις τελευταίες μέρες- συγκινούμαι...

Συμπέρασμα: μία εξαίσια γλυκόπικρη indie κωμωδία, με έξυπνη και δηκτική υπόθεση, συγκλονιστικές ερμηνείες από τη νέα φουρνιά ηθοποιών και ένα soundtrack άξιο κάθε βραβείου.

9.5/10 από εμένα, με το μισό πόντο να χάνεται λόγω κάποιας –αδιόρατης- ωραιοπόιησης του ζητήματος της εγκυμοσύνης και της υιοθεσίας. Αν έχετε δει (και σας άρεσε) το Garden State και το Little Miss Sunshine, μην το χάσετε!

(Ακολουθεί 1 ακόμα προσωπικό σχόλιο. Αν με βαρεθήκατε μη σας κρατάω άλλο, αρκετά με ανεχτήκατε...)

Έλεγα λοιπόν -Μητσούλι-, πως δε θα είχα κανένα πρόβλημα (αντιθέτως!) να ήμουν με μια κοπέλα σαν την Juno. Όχι, δεν μιλάω από πλευράς εμφάνισης μόνο, αλλά και γούστων, ψυχοσύνθεσης, ωριμότητας και τρόπου που βλέπει τη ζωή. Και *οχι*, δε θα με πείραζε να με αποκαλεί 'dude' -αν και θα προτιμούσα τα βρετανικότερα 'chap' & 'mate'.